اکثر کلاس‌هاي بازيگري نه دانش لازم را دارند نه وقت مي‌گذارند

اين بازيگر در ابتداي نشست بيان کرد: کسي که بازيگر مي‌شود مي‌گويند خاک صحنه خورده است. شخصي دکتراي بازيگري گرفته بود پيش آل پاچينو مي‌رود و مي‌گويد من اين همه درس خواندم، اما بازيگر نشدم او گفت برو بازي کن. کسي که مي‌خواهد بوکس ياد بگيرد بايد روي رينگ بيايد، يک مشت بزند و دو تا بخورد. پس بايد در صحنه بازيگر شويد تنها گذراندن کلاس بازيگري کافي نيست.
هاشمي اظهار کرد: در کلاس بازيگري مي‌توانيد ياد بگيريد که بدن بايد نرم باشد تا وقتي روبه‌روي کارگردان قرار مي‌گيرد با تمام استواري و نرمي تن کار انجام بدهيد. با اين حال در صحنه مي‌فهميد چه بايد کنيد فيلمسازي هم همين گونه است تا چند فيلم کوتاه نسازيد نمي‌فهميد بايد در فيلم بلند چه کنيد.
اين بازيگر درباره بهترين فيلمي که ديده است، گفت: من »رود سرخ« را خيلي دوست داشتم. »پدرخوانده«، »دونده ماراتن« و… هم فيلم‌هاي خوبي هستند.
او گفت: آمريکا قبله بازيگري جهان است در آنجا ابتدا بازيگران مهم هستند بعد فيلمسازان. آنقدر همه آنها خوب هستند که نمي‌توانم بگويم کدامشان خوب هستند يا کدام نه. حتي سياهي لشکر آنها هم خوب هستند.
هاشمي اظهار کرد: بازيگري يعني شوق. بازيگر بايد وجودش لبريز از شوق باشد. بعضي کلاس‌ها کاسبي هستند. اکثر کلاس‌ها نه آن دانش را دارند نه وقت مي‌گذارند. شوق بسياري از هنرجويان با اين کلاس‌ها هدر مي‌رود.
او درباره فيلم‌هاي کودکان عنوان کرد: من دوست دارم باز هم فيلم کودک بازي کنم.‌ اصلا فيلم کودک مهمترين حرکت فيلم‌سازي است. ايران زماني جشنواره کودکان را در اصفهان به خوبي برگزار مي‌کرد، به طوري که بزرگترين جشنواره کودک در جهان بود، ولي پايدار نماند.
هاشمي توضيح داد: بازيگري کودک و بزرگسال مي‌تواند تفاوتي نداشته باشد اين موضوع بستگي به فيلمنامه و نظر کارگردان دارد. مثلا فيلم «اي‌تي» فقط براي کودکان نيست، اما مي‌تواند يکي از بهترين فيلم‌هاي کودکان براي تاريخ سينما باشد.
اين بازيگر درباره بازيگران مولف بيان کرد: مولف بيشتر درباره کارگردانان به کار مي‌رود که يک سليقه و طرز تفکر را دنبال مي‌کنند ولي بازيگري چون وابسته به فضاي کارگردانان مختلف است بايد در خدمت آنها باشد اما بازيگراني داريم که چنان شخصيت خاصي دارند که در راستاي همان کار مي‌کنند مثل آلن دلون در حالي که او نقش‌هاي متفاوتي بازي نکرده است. شخصيت آن بازيگر باعث مي‌شود نقش‌هايي بازي کند که ديگران بگويند بازيگر مولفي است.
او درباره سبک‌هاي بازيگري گفت: دو سبک بازيگري داريم که آن هم مربوط به حال و هواي کارگردان است مثلا براندو نمي‌تواند در کارهاي هيچکاک بازي کند چون آثار او دلهره‌آور است.
هاشمي درباره کار با بهرام بيضايي و کيانوش عياري مطرح کرد: اين دو خيلي تفاوت اساسي دارند آقاي بيضايي از تئاتر آمده و تاثير بازيگري تئاتري در فيلم‌هاي سينمايي ديده مي‌شود، يعني درشت، قطعي و… . آقاي کيانوش عياري به مستند نزديک است که درست نقطه مقابل تئاتر است. او بايد ابتدا ارتباطات واقعي دنياي واقعي را دربياورد بعد دوربين بگذارد.
او گفت: هنرمندي درباره بازيگري گفته بود بازيگر آنقدر بايد غرق در حس و حال خودش باشد که به حالت غش دربيايد اما حواسش باشد که دارد نقش بازي مي‌کند و از حال نرود. يعني با تمام حس بازي کند. در تاريخ بازيگري سينماي ايران اين فرصت نيست که بازيگر خيلي تمرين کند. تئاتر اما چنين است‌. در خارج از ايران کارگاه‌هايي وجود دارد براي تربيت بازيگر در تصوير آنجا ميان بازيگري تئاتر و سينما تفاوت قائل هستند اما در ايران کلاس‌ها بسيار سطح پايين برگزار مي‌شود.
هاشمي درباره اينکه دوست دارد با کدام کارگردان خارجي کار کند، عنوان کرد: کارگردانان خارجي من را نمي‌پذيرند. در تربيت بازيگري من، من از سختي‌ها عبور داده نشدم که مثلاً با داستين هافمن کار کنم در حالي که او کارگردان مورد علاقه من است. آنها تمرينات بسيار سفت و سختي دارند. ما تربيت نشديم.
او گفت: به نظرم بازيگر بايد ورزش کند تا بدنش نفس بکشد. خودتان را چنان آماده کنيد که بتوانيد بازي کنيد. ولي به هر حال در بازيگري اين اتفاق کمتر رخ مي‌دهد. اکثرا بازيگران آماده نيستند. ضمن اينکه کلاس بازيگري، ديدن فيلم‌ها و… هم کمي به بازيگر شدن کمک مي‌کند.
اين بازيگر توضيح داد: من کارگردانان سطح پاييني را مي‌شناسم که بازيگر را تحقير مي‌کند و بازيگر روحيه خود را مي‌بازد. کارگردانان بزرگ کاري مي‌کنند که حتي يک نابازيگر در فيلم زندگي کند و بازي خوبي ارايه دهد.
هاشمي عنوان کرد: تئاتر قديم مثل امروز نبود بايد بلند صحبت مي‌کردي تا صدايت برسد اما حالا حتي آرام هم صحبت کني صدايت مي‌رسد.
او اظهار کرد: سينما به طور کلي با تئاتر متفاوت است. در تئاتر بعد از چند ماه تمرين سر صحنه مي‌رويد و بازي مي‌کنيد در حالي که سينما تقطيع دارد. بازيگر مي‌داند که بايد چه کند. سينما سختي‌هاي خودش را دارد.
هاشمي توضيح داد: چند وقت پيش کسي من را در کوچه ديد و گفت من کلاس رفتم ولي بازيگر نشدم. من به او گفتم فقط به من نگاه کن، اما نمي‌توانست اين کار را کند. مدام داشت حرکات ديگر مي‌کرد. بازيگري اين نيست که دوز و کلک سوار کنيم. اگر اينچنين باشد کلاهبرداران بهترين بازيگران هستند. شفافيت و صداقت با خودتان بهترين روش است تا بازيگر شويد.
او مطرح کرد: برخي در درون خود جوهره بازيگري دارند. مهم است که بازيگر نقشي را بازي کند که به شخصيت خودش نزديک باشد که البته در سينما چنين اتفاقي زياد رخ مي‌دهد. ولي در تئاتر نقش اداره مي‌شود. من وقتي دکتر قريب را بازي مي‌کردم گاهي فکر مي‌کردم من او هستم يا او من‌! گاهي فکر مي‌کردم خودم دکتر قريب هستم. در سينما کارگردانان سعي مي‌کنند بازيگراني انتخاب کنند که شبيه نقش باشند.
هاشمي عنوان کرد: گاهي موضوعات به شکل ناگزير در کار بازيگري رخ مي‌دهد. برخي مي‌گويند تئاتر چيست که هر شب يک بازي را تکرار مي‌کنيد در حالي که چنين نيست چون هر شب ممکن است يک اتفاق جديد رخ دهد.
اين بازيگر بيان کرد: در تئاتر بيان و بدن حرف اول را مي‌زند. البته ممکن است يکي نقش کم تحرکي را بازي کند در اين صورت بيان او مهمتر است و برعکس.
هاشمي گفت: دکتر قريب چهره مشهوري نبود سعي کرديم روحيه، طرز تفکر، سليقه او و عطوفتش را به کودکان نشان بدهيم.
به گزارش آرازآذربايجان به نقل از ايلنا، در اين دوران رکود که سينما به ته چاه رفته فيلم‌هاي جدي ساخته نمي‌شود و بيشتر فيلم‌هاي کمدي ساخته مي‌شود.
.Arazazarbaiijan.farhangi@gmail.com