کودک آزاری مصیبتی که جامعه برایش عزا نمی گیرد
گروه جامعه: مشاهدات و مطالعات اجتماعی نشان داده که مهاجرت های بی رویه – که به واسطه روند ناهمگون شهرنشینی یا دلایلی چون جنگ و نابسامانی رخ داده- زمینه ساز شکل گیری سکونتگاه های فقیرنشین شده است.
به واسطه بی عدالتی ها و نابرابری های موجود در جامعه نه تنها این شهرنشینی قرن بیست و یکمی به پیشرفت و آسایش ساکنان سکونتگاه های فقیرنشین کمک نکرده، بلکه مسائل پیچیده تری را برای شان ایجاد کرده است.
از جمله معضلات اجتماعی تمامی سکونتگاه_های فقیرنشین می توان به نبود کار و شغل مناسب، روی آوردن به مشاغل کاذب حجم بالای توزیع و مصرف مواد مخدر بهخصوص از نوع صنعتی، فقر اقتصادی و اجتماعی، عدم دسترسی به خدمات عمومی مانند اکثریت جامعه و… ، اشاره کرد. سوالی که باید بررسی دقیق شود؛ وضعیت کودکان در این سکونتگاه های فقیرنشین است؛ اینکه کودکان ساکن در این مناطق با چه چالش ها و معضلاتی روبهرو میشوند؟
موضوع حائز اهمیت و قابل توجه این است که تمامی این کودکان – به صورت مستقیم یا غیرمستقیم- در معرض ابتلا به اعتیاد به مواد مخدر (خصوصا صنعتی) قرار دارند. متاسفانه آمار قابل توجهی از خانواده ها خصوصا در سکونتگاه های فقیرنشین که میزان آسیبهای اجتماعی شدیدتر است، مصرف کننده هستند و کودکان با واسطه یا بدون واسطه در معرض دود مواد مخدر، خرید و فروش مواد مخدر و ارتباط با ساقیان و قاچاقچیان محل .
متاسفانه فشارهای اقتصادی و اجتماعی وارد به خانواده ها و توزیع و مصرف مواد مخدر، خانواده ها را به اجبار به سمت بدسرپرستی سوق میدهد. خانواده های بسیاری هستند که به دلیل مصرف مواد مخدر صنعتی، دچار توهم شده و بلایای باور نکردنی بر سر فرزندان خود آورده اند؛ مثلا پدرهای معتادی که روزانه فرزندانشان را به زور ضرب و شتم راهی خیابانها و چهارراهها میکنند و کودکان تا پول مواد را فراهم نکنند، حق بازگشت به منزل را ندارند!
حال در نظر بگیرید که چه مخاطراتی جان و روان این کودک را از صبح تا شب تهدید می_کند؟ این کودکان در سرچهارراهها مورد تعرض مغازه داران، رانندگان و حتی رهگذران قرار میگیرند. در برخی موارد، کودکان از سرچهارراه_ها دزدیده شده و مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند. متاسفانه در مواردی نیز مانند بسیاری از کودک آزاریها، آزارگر از اعضای خانواده بوده است.
فرق این نوع کودک آزاری ها با کودک آزاری هایی که در عموم جامعه و حتی در بالای شهر مشاهده میشود این است که در آنها اکثر افراد آزارگر درگیر بیماری روانی هستند، در این مناطق و درباره این کودکانی که مورد آزار و اذیت جسمی، روانی و جنسی از سوی خانواده قرار گرفته اند، اعتیاد به مواد مخدر صنعتی بزرگترین عامل است.
حال باید بررسی کنیم که جامعه ما چه ساز و کاری برای پیشگیری و رسیدگی به کودک آزاری در سکونتگاه های فقیرنشین دارد؟ مساله ای که در این باب حائز اهمیت است، این است که متاسفانه به دلیل حجم بالای موارد کودک آزاری در این مناطق به نوعی این سازمان – غیر از مساله کمبود بودجه- دچار نوعی سرشدگی و عادی پنداشتن کودک آزاری در این مناطق شده است. تماس های مکرر مددکاران به اورژانس اجتماعی نشان داده که متاسفانه، آنان کودک آزاری در این مناطق را امری طبیعی قلمداد می کنند
مگر جز این است که آموزههای ملی و مذهبی به ما آموخته که هر کودکی را فرزند خود بدانیم! مگر جز این است که آنچه بر خود نمی_پسندیم برای دیگران نیز نپسندیم؟ آیا مسئولین محترم، کودک آزاری را بر فرزندان خود روا میدانند؟ پس باید سوال شود که برای پیشگیری و مقابله با کودک آزاری برای کودکان این سرزمین چه گامی برداشته اند؟ برمیدارند و برخواهند داشت؟
به گزارش آرازآذربایجان به نقل از سرپوش چنانچه مساله دهشتبار کودک آزاری در این مناطق برای قوه قضاییه، مجلس شورای اسلامی وزرات بهداشت، وزرات رفاه و بالاخص سازمان بهزیستی، محلی از اعراب داشته باشد، این سازمانها باید هرچه زودتر تغییراتی بنیادین در روند پیشگیری و رسیدگی اورژانسی به کودک آزاری در مناطق حاشیه انجام دهند تا دیگر اینگونه شاهد جسم و جان دختران و پسران کوچک این سرزمین، در جای جای حاشیه های این کشور نباشیم؛ چرا که کودکان این سرزمین آیندهسازان این جامعه اند.
نوشته شده توسط admin در دوشنبه, ۰۹ بهمن ۱۳۹۶ ساعت ۷:۵۲ ق.ظ