تنهايي نوجوان تان را سرزنش نکنيد، آن را بفهميد!

يکي از سخت‌ترين تجربه‌ها براي والدين، تماشاي تنهايي فرزند نوجوان‌شان است؛ اينکه ببينند او هيچ دوستي ندارد و بيشتر وقت خود را در اتاقش و به‌تنهايي مي‌گذراند.
دلايل زيادي وجود دارد که چرا يک نوجوان ممکن است دوستان زيادي نداشته باشد. او ممکن است از نظر جسمي يا ذهني با همسالانش متفاوت باشد، مهارت‌هاي اجتماعي ضعيفي داشته باشد، يا شخصيتي داشته باشد که ديگران را از خود دور کند. ممکن است علايق متفاوتي داشته باشد (مثلاً علاقه‌اي به ورزش نداشته باشد) يا به‌تازگي به منطقه‌اي جديد نقل مکان کرده‌ باشيد و هنوز موفق به يافتن گروه اجتماعي مناسبي نشده باشد.
همچنين، در اوايل دوران نوجواني، اغلب بچه‌ها به‌طور طبيعي به دو گروه تقسيم مي‌شوند: گروه محبوب‌ها که معمولاً اجتماعي‌تر و برون‌گرا هستند و سايرين، که ممکن است احساس طردشدگي يا انزوا کنند. البته اين وضعيت معمولاً موقتي است و تا اواسط دوران دبيرستان، بسياري از نوجوانان با يافتن دوستاني با علايق مشترک، گروه‌هاي کوچک‌تري تشکيل مي‌دهند که اغلب تا پايان مدرسه دوام مي‌آورند.
اما اگر به‌وضوح مشخص باشد که فرزند شما هيچ دوستي ندارد، چه بايد کرد؟ اگر از ابتدا مي‌دانستيد که او از همسالانش متفاوت است، چه کار مي‌توان انجام داد؟
در قدم اول، بايد سعي کنيد فرصت‌هايي براي تعامل اجتماعي او فراهم کنيد. باشگاه‌هاي مدرسه يکي از در دسترس‌ترين گزينه‌ها هستند. اگر نتيجه نگرفتيد، نبايد نااميد شويد و بايد به تلاش ادامه دهيد. اگر فرزندتان مهارت‌هاي اجتماعي ضعيفي دارد، بهتر است منابعي را بيابيد که به آموزش اين مهارت‌ها مي‌پردازند. مدرسه مي‌تواند منبع خوبي براي اين هدف باشد. البته بايد بدانيد که معمولاً راه‌حل سريع يا آساني وجود ندارد و ممکن است فرزندتان همچنان بيشتر وقت خود را تنها بگذراند.
با اين حال، نقش شما به‌عنوان والد، همچنان بسيار مهم و مؤثر است. نخست اينکه بايد با درد و ناراحتي خود کنار بياييد. طبيعي است که براي او احساس ناراحتي داشته باشيد، اما اين احساسات را پيش او بروز ندهيد. چراکه ممکن است باعث شود او خود را بيش از پيش مسئول احساسات شما بداند:«من هيچ دوستي ندارم و اين باعث ناراحتي مادرم مي‌شود. حالا واقعاً احساس مي‌کنم يک بازنده‌ام«
بايد بدانيد که تنهايي فرزندتان لزوماً يک تراژدي نيست. با او همدلي کنيد. مثلاً بگوييد: «مي‌دانم که گاهي تنها بودن ناراحت‌کننده است.» اما در عين حال، به او کمک کنيد تا زندگي‌اي بسازد که بتواند به آن افتخار کند.
چه چيزي عزت‌نفس را افزايش مي‌دهد؟ داشتن دوستان زياد يک راه است. اما رسيدن به موفقيت در يک زمينه‌ي خاص هم مي‌تواند احساس ارزشمندي و اميد به آينده ايجاد کند.
داشتن سرگرمي‌هايي که به آن‌ها اهميت مي‌دهد نيز نقش مهمي دارد. حتي اگر او »رايانِ محبوب با کلي دوست« يا »رايانِ قهرمان هاکي« نباشد، مي‌تواند بگويد:»من رايانم، بزرگ‌ترين طرفدار تيم ... در دنيا.«
چگونه مي‌توانيد در اين مسير به او کمک کنيد؟ بر چيزهايي تمرکز کنيد که مي‌توانند زندگي او را معنادارتر کنند. اطمينان حاصل کنيد که در مدرسه تا حد توانش موفق است. او را تشويق کنيد به فعاليت‌هايي بپردازد که با علايق و توانايي‌هايش سازگار است: يک ورزش، ساز موسيقي، هنر، يا حتي يک شغل پاره‌وقت. در اين مسير، شور و شوق او را جدي بگيريد و در حد امکان با او همراهي کنيد.
البته ممکن است نوجوان‌تان تمايلي به اشتراک گذاشتن احساساتش با شما نداشته باشد اما شما بايد با پافشاري و صبوري، حضوري ثابت و حمايت‌گر داشته باشيد. حتي اگر شما انتخاب دوم او باشيد، همچنان مي‌توانيد يک همراه لذت‌بخش و قابل اعتماد باقي بمانيد.
نمي‌خواهيم درد ناشي از تنهايي يک نوجوان را کم‌اهميت جلوه دهيم، اما بايد تأکيد کنيم که اين موضوع لزوماً يک فاجعه نيست و نبايد اجازه دهيم فرزندتان هم آن را اين‌گونه ببيند.
در نهايت، يکي از مهم‌ترين کارهايي که مي‌توانيد انجام دهيد اين است که شادي را در زندگي فعلي‌اش بازتاب دهيد تا خودش هم بتواند آن را ببيند. شايد شما بخواهيد مشکل بي‌دوستي او را حل کنيد، اما مهم‌تر آن است که به او کمک کنيد تا يک زندگي رضايت‌بخش براي خود بسازد.
به گزارش آراز آذربايجان به نقل از سلامت نيوز،چرا که تنهايي هميشه يک نقطه ضعف نيست؛ گاهي نشانه‌اي از توانايي در لذت بردن از همراهي با خود است و اين ويژگي را »خودکفايي« مي‌ناميم.